[นิยาย] Touhou : Hakurei no Miko ตอนที่ 1 : เปิดตัวมิโกะไร้นาม

Eifer

Touhou : Hakurei no Miko

โทวโฮว : ภาคมิโกะไร้นามแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์

ตอนที่ 1 : เปิดตัวมิโกะไร้นาม

    เกนโซวเคียว สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ที่ไหนซักแห่งในทิศตะวันออกของญี่ปุ่นและห่างจากหมู่บ้านของผู้คน ที่แห่งนี้มีเหล่าภูตผีปีศาจและสัตว์ประหลาดนานาชนิดอาศัยอยู่มากมาย และคอยเล่นงานมนุษย์ในบริเวณนั้นไปทั่ว หากมนุษย์ผู้ใดโชคร้ายไปเจอกับพวกภูตเหล่านั้นเข้า ล้วนถูกจับกินไม่เหลือรอดสักราย ผู้คนต่างพากันขนานนามที่แห่งนี้ว่า 'เกนโซเคียว'

     เพื่อดับความหวาดกลัวของชาวประชา เหล่ามนุษย์ผู้มากด้วยวิชาและความกล้า จึงได้เข้ามาต่อสู้และกำราบปราบปรามเหล่าภูตผี และได้ตั้งหลักปักฐานในเกนโซเคียวเพื่อเฝ้าระวังมิให้พวกโยวไค*ออกไปทำร้ายผู้คนจนกลายเป็นหมู่บ้านมนุษย์ขึ้น และในช่วงเวลานั้นเหล่าผู้กล้าต้องต่อสู้กับเหล่าโยวไคอยู่ทุกราตรีร่ำไป (*โยวไค = ภูตผีปีศาจ)

     "ในที่สุดมนุษย์อย่างพวกเราก็ต้อนพวกโยวไคไม่ให้ออกมาจากเกนโซวเคียวสำเร็จ!"

     เหล่ามนุษย์ผู้กล้าต่างพากันตะโกนเสียงดีใจที่เอาชนะเหล่าโยวไคจนพวกมันไม่กล้าออกมาจากเกนโซเคียว การต่อสู้กับเหล่าโยวไคใช้เวลาไป 1,000 ปี และชัยชนะในครั้งนี้ก็ทำให้มนุษย์เลิกกลัวความมืดอีกต่อไป เพราะสามารถสร้างแสงสว่างในยามราตรีได้แล้ว เกนโซวเคียวค่อยๆ ถูกลืมเลือนไปจนไม่มีผู้ใดในโลกภายนอกที่รู้จักมัน หากแต่ผู้คนในเกนโซวเคียวยังคงต่อสู้เรื่อยมาหาได้มีวันสิ้นสุด จนในที่สุดเหล่านักบวชก็ได้ตัดสินใจทำการผนึกเกนโซวเคียวมิให้เข้าออกได้โดยง่าย จึงได้รวมพลังกันสร้าง 'มหาเขตแดนฮาคุเรย์' โดยมี 'ศาลเจ้าฮาคุเรย์' ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกสุดของเกนโซวเคียวเป็นตัวกำหนดขอบเขตของเขตแดนนี้ และเป็นทางเข้าออกอย่างถูกต้องเพียงทางเดียวโดยมี 'มิโกะแห่งฮาคุเรย์' คอยดูแลศาลเจ้านี้อย่างกล้าแข็ง เหล่าโยวไคและเหล่าผู้กล้าที่อาศัยอยู่ในนั้นล้วนถูกกักขังและประวัติศาสตร์เกี่ยวกับพวกเค้าทั้งหมดก็ค่อยๆ ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

     "เคี๊ยก ๆ ๆ นั่นไงล่ะประตูทางออกไปยังโลกภายนอก..."

     โยวไคแมงมุมยักษ์ตัวหนึ่งพูดขึ้นและจ้องมองไปที่เสาโทริอิของศาลเจ้าแห่งหนึ่ง

     "ถ้าออกไปได้ล่ะก็...ข้าก็จะได้กินเนื้อมนุษย์โดยที่ไม่ต้องแอบหลบซ่อนอีกต่อไป..."

     โยวไคหมาป่าอีกตัวที่อยู่ด้านหลังโยวไคแมงมุมยักษ์พูดแทรกเข้ามาแล้วกระโดดพุ่งออกจากพุ้มไม้และตรงเข้าไปที่เสาโทริอิ ส่วนโยวไคแมงมุมยักษ์ก็วิ่งตามหลังมาติดๆ

     ช่วงจังหวะที่โยวไคหมาป่ากำลังวิ่งตรงเข้าไปที่เสาโทริอิ มิโกะที่คอยดูแลศาลเจ้าแห่งนี้ก็กระโดดเข้ามาขวางพร้อมกับต่อยเข้าไปที่หน้าของโยวไคหมาป่าจนหน้าทิ่มพื้น โยวไคแมงมุมยักษ์ตกใจแล้วกระโดดกลับเข้าในป่าข้างศาลเจ้าคืน

     โยวไคแมงมุมยักษ์ : "ยัยนั่นโผล่ออกมาแล้วเหรอ!!"

     โยวไคหมาป่า : "อู๊ย~!! เจ็บเป็นบ้า เป็นแค่มนุษย์ผู้หญิงแท้ๆ ทำไมถึงต่อยโยวไคอย่างเราเจ็บหนักขนาดนี้ได้เนี้ย"

     โยวไคแมงมุมยักษ์ : "เจ้าบ้า! นี่แกไม่เคยได้ยินมิโกะแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์เลยยังงั้นเหรอ!?"

     โยวไคหมาป่า : "หา?"

     โยวไแมงมุมยักษ์ : "ยัยมนุษย์นั่นปราบโยวไคมามากจนพวกโยวไคอย่างพวกเราไม่กล้าต่อกรกับมัน ขนาดโยวไคที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างโยวไคแห่งเขตแดนยังสู้ไม่ได้"

     "ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกแกสองตัวสู้ชั้นคนนี้ไม่ได้แล้วจะมาที่นี่ทำไมล่ะหือ?"

     จังหวะที่โยวไคทั้งสองกำลังพูดคุยกัน หญิงสาวที่เป็นมิโกะของศาลเจ้าแห่งนี้ก็พูดแทรกเข้ามาจนโยวไคทั้งสองตัวตกใจแล้วหันไปมอง และแล้วดันมาคุ*ระหว่างโยวไคสองตัวกับมิโกะของศาลเจ้าแห่งนี้ก็เริ่มต้นขึ้น (*ดันมาคุคือห่ากระสุนปืนหรือลูกพลังที่เห็นในตัวเกมโทโฮ)

     "โธ่เอ๊ย มีปัญญาแค่นี้เองน่ะเหรอ ถ้ามีปัญญาแค่นี้ ก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากเกนโซวเคียวนี้เลย"

     มิโกะพูดพร้อมกับปัดฝุ่นที่ติดตามเสื้อออก และเดินกลับเข้าไปในศาลเจ้าอย่างกับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     แนะนำตัวละครที่แทบจะหาข้อมูลเกือบไม่ได้ครับ เธอคนนี้คือ 'ฮาคุเรย์ โนะ มิโกะ' อายุไม่ทราบแน่ชัด แต่ที่แน่ๆ คือเธอคนนี้เป็นรุ่นแม่คนแน่นอน ทรงผมยาวตรงสีดำและสวมเสื้อรัดรูปสีดำใต้ชุดมิโกะขาว-แดง ที่เป็นสไตล์ชุดมิโกะของศาลเจ้าฮาคุเรย์ ร่างกายที่อยู่ใต้ชุดเครื่องแบบมิโกะนั้นเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย ซึ่งนั้นเป็นหลักฐานว่ามิโกะคนนี้เคยปราบโยวไคระดับสูงๆ มามากพอสมควร อ๊ะ...เกือบลืมไป สิ่งของที่มิโกะคนนี้มักจะชอบเอาติดตัวไปด้วยเสมอก่อนจะออกไปกำราบโยวไคนั่นก็คือหน้ากากคิตสึเนะ(หน้ากากจิ้กจอก) ความจริงแล้วเธอคนนี้ไม่มีชื่อหรอกนะ แต่ชาวบ้านที่ถูกเหล่าโยวไคทำร้ายและได้รับการช่วยเหลือจากมิโกะคนนี้ ทุกคนก็ต่างพากันเรียกเธอว่า 'มิโกะไร้นามแห่งศาลเจ้า่ฮาคุเรย์'

     "โยวไคสองตัวนั้นตายแล้วเหรอคะ?"

     หญิงสาวผมยาวสีเหลืองทองเดินออกมาจากช่องประตูมิติและถามขึ้น ขณะที่มิโกะไร้นามกำลังเดินเข้าไปในศาลเจ้าอย่างสุขี หญิงสาวผมยาวสีเหลืองทองคนนั้นคือโยวไคแห่งเขตแดน 'ยูคาริ ยาคุโมะ'

      ฮาคุเรย์ : "ยังไม่ตาย แค่โดนวิชามวยฮาคุเรย์ชิกิ 'ตราประทับอันพิศวง' สลบไปน่ะ เธอช่วยเก็บกวาดและทำความสะอาดให้ทีสิ"

      มิโกะไร้นามพูดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนกับจะพูดออกไปว่า 'จะถามทำเพื่ออะไร ในเมื่อรู้ว่าผลต้องออกมาเป็นยังไง'

      ยูคาริ : "แหม่~ นี่คุณเห็นชั้นเป็นคนสวนรึยังไงกันคะ"

      ยูคาริตะโกนไล่หลังมิโกะไร้นามไปแบบนั้น แต่ก็ยอมทำตามที่สั่งไปซะอย่างงั้น

      เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้เป็นวันที่มิโกะไร้นามตื่นเช้าเป็นพิเศษ จึงมีเวลาเดินนวยนาดเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อไปหาคนๆ หนึ่งที่ร้านโชห่วยที่มีชื่อว่า 'โครินโดว' ซึ่งเป็นร้านค้าแห่งเดียวในเกนโซวเคียวที่มีสิ่งของจากโลกภายนอกวางขาย แต่เมื่อถึงร้านโครินโดว มิโกะไร้นามก็ต้องแปลกใจอย่างมากว่าทำไมร้านโชห่วยที่ไม่เคยมีลูกค้าเข้า ถึงได้มีคนมายืนอยู่เต็มหน้าร้าน

      'วื๊ด~!'

      เสียงช่องมิติได้ถูกเปิดออกมาแล้วยูคาริก็ห้อยหัวลงมาจากข้างในของช่องมิติ

      ฮาคุเรย์ : "ว่าไงยัยโยวไคเขตแดน เธอพอจะรู้มั้ยว่าทำไมร้านโชห่วยที่ห่วยโคตรๆ ถึงได้มีคนเยอะแบบนี้"

      ยูคาริ : "โธ่~ คุณมิโกะ ถึงชั้นจะเป็นโยวไคแต่ก็มีชื่อให้เรียกเหมือนกันนะคะ"

      ยูคาริตอบกลับมาอย่างเบื่อหน่าย

      ฮาคุเรย์ : "เออน่า แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าที่นี่มันมีเรื่องอะไรกัน เพราะว่าเธอสามารถจะไปที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ"

      ยูคาริ : "รินโนะสุเกะไปได้ของชิ้นใหม่จากโลกภายนอกมาน่ะ พอทุกคนในหมู่บ้านรู้เรื่องนี้เข้าก็แห่กันมาดู"

      ฮาคุเรย์ : "แล้วของที่ว่ามันคืออะไร?"

      ยูคาริ : "ไม่รู้สินะ ชั้นเองก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน อ๊ะ!...ได้เวลาข้าวเช้าแล้ว งั้นขอตัวก่อนนะคะ"

      พูดจบยูคาริก็กลับเข้าไปในช่องมิติแล้วหายไปเสียดื้อๆ

      มิโกะไร้นามเกาหัวพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านโชห่วยที่มีแต่คนในหมู่บ้านมายืนออกันเต็มหน้าประตู เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูหน้าร้านด้วยอารมณ์ที่คุขึ้นมาเรื่อยๆ

      ฮาคุเรย์ : "ถอย"

      มิโกะไร้นามพูดออกไป แต่ผลก็ปรากฎว่า

      โห~! นั้นมันคืออะไรน่ะ

      โลกภายนอกทำของแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกันเนี้ย

      ฮาคุเรย์ : "ถอย"

      มิโกะไร้นามเร่งเสียงขึ้น แต่ผลก็ยังปรากฎว่า

      ขอจับดูได้รึเปล่า

      นุ่มนิ่มดีจังเลย วุ้ยๆ กรี๊ด~!

      ฮาคุเรย์ : "ถ้าไม่ถอย ชั้นจะแจกตุ๊กตาต้องคำสาปให้คนละตัวเดี๋ยวนี้เลยจะเอามั้ย?"

      มิโกะไร้นามตะโกนเสียงไปพร้อมกับทำหน้าโหดใส่พวกคนในหมู่บ้านที่ยืนขวางประตู

      เงียบ...

      "เอ่อ ทะ...ท่าน...ท่านมิโกะ มะ...มานะ...นานแล้วเหรอครับ"

      ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า

       ฮาคุเรย์ : "อืม แล้วเมื่อไหร่พวกนายจะหลีกทางให้ชั้นเข้าไปข้างในซะทีล่ะหืม?"

       มิโกะไร้นามตะคอกกลับด้วยวามเหลืออด เพราะยืนมานานมากแล้ว

       "จะ...จะหลีกทางให้เดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบ~"

       ฮาคุเรย์ : "งั้นก็รีบหลีกไปซะทีสิ ถ้าไม่หลีกทางให้ในเวลาสามวินาทีนี้ล่ะก็ ตุ๊กตาต้องคำสาปจะเข้าไม่อยู่ในกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว!!"

      มิโกะไร้นามพูดพร้อมกับตุ๊กตาฟางที่ถูกตอกตะปูอยู่กลางตัว เวลายังไม่ถึงสองวินาที คนในหมู่บ้านพวกนั้นต่างก็รีบวิ่งกันไปคนละทิศละทาง

      "เฮ้ย!! นี่บ้ารึเปล่า!? มาไล่ลูกค้าของชั้นไปได้ยังไง!!"

      หนุ่มแว่นผมสั้นสีขาวที่เป็นเจ้าของร้านเดินออกมาตะคอกเสียงใส่

      หนุ่มแว่นเจ้าของร้านโครินโดวคนนี้มีชื่อว่า 'รินโนะสุเกะ มิริจะกะ' เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งโยวไค และเป็นพ่อค้าที่ขายของตามใจตัวเอง ไม่มีลูกค้าก็ไม่เดือดร้อน วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือในร้านและไม่ค่อยชอบออกไปไหน

      ฮาคุเรย์ : "ก็คนพวกนั้นไม่ยอมหลีกทางให้ซักทีนี่นา ชั้นก็เลยใช้วิธีที่มันทำให้ทุกคนยอมหลีกทางให้เร็วๆ"

      รินโนะสุเกะ : "นั้นมันไม่ใช้การหลีกทางให้ แต่พวกเค้ากลัวเธอจะเอาตุ๊กตาต้องคำสาปใส่กระเป๋าซะมากกว่า"

      ฮาคุเรย์ : "ปกติร้านโชห่วยกากๆ ของนายมันแล้งลูกค้าตลอดอยู่แล้วนี่นา พอมาเห็นคนมาออกันในร้านเข้า ชั้นก็เลยตกใจนึกว่าร้านนายต้องถูกพลังอะไรซักอย่างของพวกโยวไคไม่ดีเล่นงานน่ะ"

      รินโนะสุเกะ : "เหตุผลฟังไม่ขึ้นว่ะ..."

      ฮาคุเรย์ : "เห๋~ นี่น่ะเหรอ? ของที่มาใหม่จากโลกภายนอกน่ะ"

      มิโกะไร้นามเดินไปจับตุ๊กตาไม้แกะสลักที่มีขนาดเล็กเหมือนโมเดล

      รินโนะสุเกะ : "เฮ้ยเดี๋ยว! เจ้านั่นมันเปราะบางมากนะ ถ้าขืนเธอไปจับมันเข้า..."

      เป๊าะ!

      พูดยังไม่ทันขาดคำ ตุ๊กตาไม้แกะสลักตัวนั้นก็ถูกมิโกะไร้นามลูบหัวจนคอหัก

      ฮาคุเรย์ : "หือ...?"

      รินโนะสุเกะ : "จะหือทำเพื่อ! พูดยังไม่ทันขาดคำก็ทำของใหม่ของฉันพังไปตัวนึงแล้วยัยบ้า"

      ฮาคุเรย์ : "แล้วไอ้ของเหลวเหนี่ยวๆ อันนี้มันคืออะไรเหรอ? อี๋~! กลิ่นแปลกๆ แห๊ะ"

      เพิ่งจะโดนเจ้าของร้านด่าไปหยกๆ มิโกะไร้นามก็เดินไปลื้อของชิ้นอื่นซะอย่างงั้น

      รินโนะสึเกะ : "เฮ้อ~ ด่าไปยังไงก็ทำให้เธอสะทกสะท้านไม่ได้เลยสินะเนี้ย ไอ้นั่นคือยาของโลกภายนอกน่ะ"

      ฮาคุเรย์ : "ยาเหรอ? แล้วมันช่วยรักษาอะไร?"

      รินโนะสุเกะ : "ยาลบรอยแผลเป็นน่ะ ถึงมันจะช่วยลบรอยแผลเป็นแต่ก็ช่วยลบได้ไม่เต็มร้อยหรอกนะ"

      ฮาคุเรย์ : "โฮ๊ว! พวกโลกภายนอกนี่สุดยอดจังเลยนะ ยาอันนี้ชั้นขอได้รึเปล่า?"

      มิโกะไร้นามทำตาเปร่งประกายให้กับหนุ่มแว่นที่เป็นเจ้าของยา

      รินโนะสึเกะ : "เฮ้ยๆ นี่มันของซื้อของขายนะ ให้ฟรีๆ ไม่ได้หรอก"

      ฮาคุเรย์ : "งั้นเอากล่องบริจาคของศาลเจ้าฮาุเรย์มัดจำไว้ก่อนล่ะกัน ถ้ามีเงินเต็มกล่องบริจาคเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมารับมันคืนไปนะ"

      รินโนะสึเกะ : "ขาดทุน! เอากล่องบริจาคกากๆ ที่ตีราคาไม่ได้มามัดจำ แล้วจะมาเอาคืนตอนที่มีคนมาหยอดเงินให้เนี้ยนะ"

      ฮาคุเรย์ : "นายนี่หนวกหูชะมัด แล้วจะให้ชั้นทำยังไงถึงจะยอมให้ยานี่กับชั้น?"

      รินโนะสึเกะ : "ชั้นรู้นะว่าเธอเองก็ไม่มีเงินเหมือนกับชั้น เอางี้ล่ะกัน เธอช่วยเอาเครื่องรางนำโชคมาให้ชั้นซะสิ"

      ฮาคุเรย์ : "เครื่องรางนำโชค?"

      รินโนะสึเกะ : "เธอเป็นมิโกะนะ เรื่องทำเครื่องรางต่างๆ มันเป็นงานอดิเรกของมิโกะไม่ใช่เหรอ? อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยน่า เอ้า!...จงส่งเครื่องรางนำโชคมาให้ชั้นซะ"

      หนุ่มแว่นยิ้มหน้าบานพร้อมกับแบมือไปทางมิโกะไร้นามที่กำลังทำสีหน้าเครียด

      ฮาคุเรย์ : "ก็ได้ๆ แค่เรื่องรางเท่านั้นสินะ เอ้า!...เอาไปซะ"

      มิโกะไร้นามทำหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับมอบตุ๊กตารูปเด็กผู้หญิงให้รินโนะสึเกะ

      รินโนะสึเกะ : "ฮ่าฮ่าฮ่า ดีมากๆ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ให้กับชั้น เท่านี้ร้านโครินโควก็จะไม่แล้งลูกค้าอีกต่อไป..."

      ช่วงจังหวะที่รินโนะสุเกะกำลังดีใจอยู่นั้น ผมของตุ๊กตาตัวนั้นก็งอกยาวออกมามัดตัวรินโนะสึเกะเอาไว้

      รินโนะสึเกะ : "เฮ้ย!? นี่มันอะไรเนี้ย!!??"

      ฮาคุเรย์ : "ตุ๊กตาโอคิคุน่ะ พอดีตอนที่ชั้นกำลังทำความสะอาดห้องเก็บของก็ได้ไปเจอมันเข้า แล้วไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี เพราะข้างในมีวิญญาณเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ สิงอยู่ ชั้นคิดว่ามันควรจะมีเพื่อนก็เลยเอามันมาให้นายเพื่อที่จะได้ช่วยนายเรียกลูกค้ามาร้านนี้ไงล่ะ"

     รินโนะสึเกะ : "อื้อๆๆๆๆ~~!!!"

     รินโนะสึเกะพูดออกมาไม่เป็นภาษาเพราะกำลังถูกเส้นผมของตุ๊กตาโอคิคุปิดปากอยู่

     ฮาคุเรย์ : "อ้อ~ ไม่ต้องขอบคุณชั้นขนาดนั้นก็ได้ หวังว่าเครื่องรางอันนั้นจะช่วยนายได้ดีนะ ขอตัวละ..."

     มิโกะไร้นามยิ้มให้แล้วเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้รินโนะสึเกะพยายามดิ้นให้หลุดจากเส้นผมของตุ๊กตาผีสิงนั้นต่อไป

      

      "กลับมาแล้วเหรอคะท่านมิโกะ"

      เมดสาวผมสั้นสีม่วงเข้มที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ลานกว้างของศาลเจ้าฮาคุเรย์พูดขึ้น

      ฮาคุเรย์ : "อ่า..."

      "ตอนนี้น้ำร้อนในห้องอาบน้ำกำลังได้ที่เลยค่ะ"

      ฮาคุเรย์ : "งั้นเหรอ ขอบใจเธอมากนะฮานะ"

      ฮานะ : "ไม่เป็นไรค่ะ ก็ดิชั้นคนนี้เป็นเมดของศาลเจ้าฮาคุเรย์แห่งนี้นี่คะ ยังไงมันก็เป็นหน้าที่ของดิชั้นอยู่แล้ว"

     ฮาคุเรย์ : "นั่นน่ะสินะ อ้อนี่ฮานะ...เธอช่วยมาถูหลังให้ฉันหน่อยจะได้รึเปล่า?"

     ฮานะ : "ได้ค่ะ งั้นดิชั้นขอกวาดใบไม้พวกนี้ให้เสร็จก่อนนะคะ เดี๋ยวจะตามไปทีหลังค่ะ"

     ฮาคุเรย์ : "อ่า..."

     เมดสาวคนนี้มีชื่อว่า 'ฮานะ ฮัทสึมาเตะ' คามิแห่งศาสตราวุธ เธอได้ลดตัวเองลงมาเป็นสาวใช้ให้กับมิโกะไร้นามแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์ สาเหตุเพราะเธอมาขอท้าสู้และวัดฝีมือกับมิโกะไร้นาม แต่ก็แพ้ไม่เป็นท่า วันต่อมาเธอจะขอแก้มืออีกครั้งแต่มิโกะไร้นามบอกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาสู้กันใหม่ และเธอก็ชักชวนให้ฮานะนอนค้างที่ศาลเจ้าแห่งนี้ และนั้นก็คือจุดเริ่มต้นที่ฮานะต้องยอมลดตัวมาเป็นสาวใช้ เพราะข้างในศาลเจ้าเต็มไปด้วยกองขยะ ฮานะไม่พอใจอย่างมากที่มิโกะของศาลเจ้าแห่งนี้ทำตัวไม่ได้เรื่อง เธอจึงตัดสินล้มเลิกการต่อสู้ครั้งต่อไปแล้วมาเป็นคนคุมความประพฤติมิโกะไร้นามคนนี้แทน

     ฮานะ : "ขอโทษที่ให้คอยค่ะ"

     ฮานะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ

     ฮาคุเรย์ : "กำลังรออยู่พอดีเลย~ เอ้านี่..."

     มิโกะไร้นามยื่นหลอดยาที่เอามาจากร้านโครินโดวให้กับฮานะ

     ฮานะ : "นี่คืออะไรเหรอคะ?"

     ฮาคุเรย์ : "มันคือยาลบรอยแผลเป็นน่ะ รบกวนเธอช่วยผสมยานั่นกับสบู่เหลวให้ทีนะ"

     ฮานะ : "อ่า...ค่ะ ได้ค่ะ..."

     ฮานะบีบยาออกจากหลอดแล้วเอาไปผสมกับสบู่เหลวในถังที่เตรียมเอาไว้ ช่วงจังหวะที่กำลังผสมอยู่นั้น ฮานะก็ได้เหล่ตามองไปที่ร่างอันเปลือยเปล่าของมิโกะไร้นามที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย ในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป หลังจากผสมยากับสบู่เสร็จ ฮานะก็เริ่มทำการถูหลังให้กับมิโกะไร้นาม

     ฮานะ : "ท่านมิโกะคะ"

     ฮาคุเรย์ : "หืม?"

     ฮานะ : "ถ้าเกิดรอยแผลเป็นพวกนี้หายไปจริงๆ แล้วจะเข้าพวกกับคนในหมู่บ้านได้จริงๆ เหรอคะ?"

     ฮาคุเรย์ : "ทำไมถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ?"

     ฮานะ : "ก็ตอนที่ท่านมิโกะเดินเข้าไปในหมู่บ้านทีไร พวกชาวบ้านก็มักจะหลีกทางให้และไม่กล้าหันหน้ามามองท่านมิโกะเลยนี่สิคะ สาเหตุก็เป็นเพราะรอยแผลเป็นที่ได้มาจากการต่อสู้กับพวกโยวไคระดับสูงน่ะสิคะ"

     ฮาคุเรย์ : "ไม่ใช่แค่คนในหมู่บ้านเท่านั้นหรอกนะ"

     ฮานะ : "เอ๊ะ...?"

     ฮาคุเรย์ : "ทั้งโยวไคและมนุษย์ทุกคนที่อยู่ในเกนโซวเคียวแห่งนี้ก็ต่างพากันกลัวชั้นไปหมด มีแค่เธอและโยวไคโรคจิตที่ชอบแอบถ้ำมอง(ยูคาริ)ที่ไม่กลัวและขยะแขยงแผลเป็นของชั้นเลยแบบนี้ เท่านี้ชั้นก็มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับมันต่อไปได้"

     ฮานะ : "ท่านมิโกะ..."

     ฮาคุเรย์ : "เพราะอย่างงี้ไงชั้นถึงต้องลองทำดู เผื่อจะมีคนในหมู่บ้านซักกล้าเข้ามาคุยกับชั้นบ้างน่ะนะ"

     ฮานะ : "ถ้าเป็นยังงั้นได้ก็ดีสิคะ..."

     

   

       ——————— To Be Continued ———————

   นิยายเรื่องนี้ผมแค่แต่งพอสนุกๆ เท่านั้น แต่ผมก็แน่ใจว่าพวกตัวละครอื่นๆ ต้องถูกมิโกะไร้นามคนนี้ปราบมา ก่อนที่เรย์มุจะเกิดมาแน่นอน!!

   

ฺ      'ฮาคุเรย์ โนะ มิโกะ' มิโกะไร้นามและเป็นแม่ของเรย์มุ ถนัดการใช้กระบวนท่าฮาคุเรย์ชิกิระยะใกล้มากกว่าฮาคุเรย์ชิกิระยะไกล ถึงหน้าตาจะออกดุๆ ไปบ้างแต่ก็เป็นคนขี้เล่นนะเออ มิโกะไร้นามเวอร์ขั่นนี้จะแตกต่างจากของเวอร์ชั่นอื่นโดยสิ้นเชิง เพราะเวอร์ชั่นนี้จะเป็นคนเอางานเอาการมากเป็นพิเศษ และชอบเดินแก้ผ้ารอบศาลเจ้าหลังอาบน้ำเสร็จเป็นประจำ